حرفهایی برای نگفتن

دیشب الهام حرفایی زد که من رو وادار کرد به این فکر کنم تا حالا با کیا حرف زدم.. با کیا صادقانه درد و دل کردم.. با کیا تونستم دیالوگایی داشته باشم که بعدش بگم آخیش! راحت شدم...

و دیدم جز تک و توک دفعات ، سالهاست این اتفاق برام نیفتاده!

تا چند وقت پیش پر بودم از خشم و نفرت از اینکه چرا دنیا اینقدر مسخره و احمقانست... ولی من الان انبوهی از حرف و گریه ام که انقدر روی هم جمع شده که سنگم کرده! آره، این درست ترین تعبیریه که میتونم از خودم داشته باشم.. احساسات رقیقی که داشتم الان سنگ شده.

و من به خدا همینم.. هدی ناراحت نشو باهات حرف نمیزنم. الهام ناراحت نشو احساس تنهایی میکنم . آتنا غصه نخور ، من همینم.

شاید دور شیم شاید گم شم شاید خوب شم! نمیدونم...

زندگی پر از حرفای نگفتست ، حرفایی که داره خفم میکنه ولی نمی تونم بگم ، نمی تونید بشنوید..

"ارزش هر انسانی به حرفهاییست که در صندوقچه دلش داره ، حرفهایی برای نگفتن"

مثل الان که اومدم بگم ولی باز....

بقول یه شاعر:

                         همیشه آخر حرفها، پر از حرفهای نگفتست...